Emanet Hikayeler

Emanet Hikâyeler, her biri öykücülügümüzün önemli duraklari olan öykücülerin sembolik olarak emanet ettigi hikâyelerin, Necip Tosun’un yorumu, üslubu ve bakis açisiyla yazdigi öykülerden olusuyor. Öyküler bu yaniyla hikâyelerin, konularin, durumlarin her anlaticiyla birlikte degisecegini, bir naksa seye dönüsebilecegini örnekler. Yazmanin basli basina büyülü bir yolculuk, yaratma coskusu ve sasirtici kesifler olduguna isaret eden öyküler her karakterin, yeni ve biricik olacagini ortaya koyuyor. Necip Tosun’un öykülerinde, her seye bir “hikâye” olarak bakan durmaksizin hikayeler devsirip kurgulamaya çalisan bir anlatici etrafinda olusturulan, yaziyi hayatla yüzlesmenin bir araci yapan güç var. Edebiyati hayatin içine sokup kurgu ve gerçegi karsilastirarak, hayati yazinsal düzlemle, edebiyati yasamsal alanlarla test ediyor ve gerçegin yaziya aktarilirken nasil dogal halinden kopup baska bir biçime dönüstügünü gündeme getiriyor. Bu öyküler, insanin asil anlaticisini bulmadan hikâyesinin de bir anlami olmayacagi gerçeginden hareketle, hikâyelerini akiskanlik, siirsellik ve yogunlukla dile getirirken, gerçek anlaticisinin kendisinin oldugunun da bir ispati.